Terug voor een nieuw avontuur
Door: Eddy
Blijf op de hoogte en volg Esther
06 December 2009 | Japan, Fukuoka
He lezertjes!!
Weer tijd voor een dag verslag. Vandaag wordt het verhaal getypt op een erg raar toetsenbord dus typfouten zullen nog vaker voorkomen dan normaal!
Vanochtend lekker uitgeslapen in Beppu en langzaam aan begonnen aan de nieuwe dag!
Na een goed ontbijt met gebakken ei en een flinke ak yoghurt begonnen we met volle bepakking aan onze weg naar onze laatste onsen van Beppu voor vertrek richting fukuoka.
Aangezien de bus voor mietjes is stapte deze wee wereldreizigers met eens elcht getekende kaart door de straten van Beppu.
`Latenwe hier een stukje afsnijden`... werd niet veel later opgevolgd door `He??` en `Nou snap ik er geen ****** meer van!`
Terwijl we bleven puzzelen met ons vodje werden we aangesproken door een behulpzaam vrouwtje. Al gebied eerlijkheid ons te zeggen dat we niet zeker weten of het een dame was, want door het mondkapje, de jampotglazen en hoed was het gehele gezichtbedekt.
Daarbij had ze een erg vermakelijkehoge stem dat haar prima Engels met Japans accent dat ons deed glimlachen van oor tot oor. Ondanks dat ze erg op onze lachspierenwerkte was ze daarnaast ook zeer behulpzaam en wees ze ons in de goede richting.
we zaten origieel met onze sluiproute helemaal goed, alleen was de straat zosmal dat we niet konden geloven dat we die moesten hebben.
Niet veel later strompelden we nog verder ongeloofwaardige straatjes omhoog om bij het totaal niet aangegeven restaurant/onsen aan te komen.
Het werkt er als volgt: je kan onbeperkt in de onsen badderen om vervolgesn het restaurant binnen te lopen (uiteraard wel aangekleed) voor een traditionele japanse lunch.
Deze keer waren de onsens gescheiden met als gevolg dat eddy tussende grappende heren zat, terwijl esther probeerde de kwakende dames te negeren terwijl ze genoot van het mooie uitzicht over de stad.
Dit keer had de onsen gelukkig geen rotte eirenlucht dusalles wat nog aan onze twee reizigers te ruiken viel weekte langzaam los.
Compleet schoon en gerimpeld begaven ze zich elk weer opo het droge en werd de smakelijkelunchuiteraard met stokjes naar binnen gewerkt.
Vervolgens begaven we ons richting het station, en nu we wisten hoe we moesten lopen was de afstand natuurlijk gelopen in de helft van de tijd.
Eenmaal aangekomen op het station dachten we nog net eetreiin te kunnen ahlen die naar onze volgende bestemming zou gaan Fukuoka, weer terug om vandaaruit door te reizen.
Met volle bepakking renden we door het station o de trein nog te kunnen halen. Maar met die volle bepakking lag de topsnelheid iets lager dan we gewned zijn van twee fitte jonge lui. Net te laat stapten we ghet perron open zagen d etrein vertrekken...Jammer.
Dan maar 30 minuten rondhangen op het perron.Genoeg tijd om de drankenautomaat eens te bekijken.
Voor Esther een warme choco (ja hoor in blik uit de automaat)en voor eddy die experimenteel bezig was een loei warme limo.. Ja.. wel beetje raar,maar toch wel prima te doen.
MEt onze drankjes inde hand stonden we ristig te wachten op de volgende trein toen een hele reeks schoolkinderen et begeleiding naast ons kwam staan. De meester riep dat ze in 4 rijen moesten gaan staan (vermoedleijk naar alphabeto.i.d.)
Maar de verwachte militaire achtige reacties van de kinderen blee fuit. Rustig sjokten ze naar hun plekje om hun tassen neer te gooien, en om binnen tweeminuten completechaos te creeeren om hen heen. Het moge duidelijk zijn, het waren pubers. Blijkbaar hebben landsgrenzen geen invloed op hormonaal beinvloede koters en gedragen deze zich op elk continent identiek.
Na een treinreis van ander half uur stapten we uit in Fukuoka. Blindelings vonden weonze weg naar ons hostel en hadden maar barndende vraag.`al iets gehoord over de portomonee??`.. Helaas..Maar hijzou wel even bellen..
15 minuten draaide de bureaucratische molen aan de andere kant van de lijn voor een antwoord... Nogmaals Helaas!
Blijkbaar zijn japanners niet te generalizeren (de stelling: `alle japanners zijn eerlijk lief en knuffelbaar`)en is onze portomonee voor goed met de noorderzon vertrokken.
Spijtig maar we overleven het wel.
Vervolgesn een verfrissende douche en even wat eten inde woonkamer van het hostel. Hier liepen we nog twee studiereis genoten van Etsher tegen het lijf: Paul en Jeroen.
Van hen hoorden we waar we Engelstalige boeken konden kopen in de stad en besloten deze gelijk te gaan zoeken.
Ergesn op een 6e verdieping was de boekenwinkle al gesloten toen we er aankwamen, maar d espeelhal er boven was nog wel open (ongetwijfeld tot laat inde nacht, Japnner s zijn verslaafd aan spelletjes en gokken)
300 yen armer liepen E&E al snel naar buiten om een ander boekhandel te bezoeken (gespot tijden shet wandelen). En 30 minuten later konden zij zich dan ook trotse eigenaars noemen van een thriller met Sigund Freud als detective ... we zijn erg benieuwd.
Ondertussen proberen weook nog (onsuccesvol) een engeltalige versie van De japanse comic dr Slump te bemachtigen aangezien we hier hartelijk om hebben moeten lachen in ons vorige hostel. Doldwaze avonturen van een briljante maar wetenschapper die een miesjes robot bouwt, die in het normale dagelijkse leven de raarste dingen weet te beleven.
Saaie feitjes hier:
http://en.wikipedia.org/wiki/Dr._Slump
En afleveringen daar:
http://www.youtube.com/results?search_query=dr+slump+english&search_type=&aq=0&oq=dr+slump+eng
En toen naar huis, typen, en de boel afgesloten met een .
P.S. Familie Rodijk was om 14;45 op december niet thuis.. We zullen het later nog eens proberen..;)
Weer tijd voor een dag verslag. Vandaag wordt het verhaal getypt op een erg raar toetsenbord dus typfouten zullen nog vaker voorkomen dan normaal!
Vanochtend lekker uitgeslapen in Beppu en langzaam aan begonnen aan de nieuwe dag!
Na een goed ontbijt met gebakken ei en een flinke ak yoghurt begonnen we met volle bepakking aan onze weg naar onze laatste onsen van Beppu voor vertrek richting fukuoka.
Aangezien de bus voor mietjes is stapte deze wee wereldreizigers met eens elcht getekende kaart door de straten van Beppu.
`Latenwe hier een stukje afsnijden`... werd niet veel later opgevolgd door `He??` en `Nou snap ik er geen ****** meer van!`
Terwijl we bleven puzzelen met ons vodje werden we aangesproken door een behulpzaam vrouwtje. Al gebied eerlijkheid ons te zeggen dat we niet zeker weten of het een dame was, want door het mondkapje, de jampotglazen en hoed was het gehele gezichtbedekt.
Daarbij had ze een erg vermakelijkehoge stem dat haar prima Engels met Japans accent dat ons deed glimlachen van oor tot oor. Ondanks dat ze erg op onze lachspierenwerkte was ze daarnaast ook zeer behulpzaam en wees ze ons in de goede richting.
we zaten origieel met onze sluiproute helemaal goed, alleen was de straat zosmal dat we niet konden geloven dat we die moesten hebben.
Niet veel later strompelden we nog verder ongeloofwaardige straatjes omhoog om bij het totaal niet aangegeven restaurant/onsen aan te komen.
Het werkt er als volgt: je kan onbeperkt in de onsen badderen om vervolgesn het restaurant binnen te lopen (uiteraard wel aangekleed) voor een traditionele japanse lunch.
Deze keer waren de onsens gescheiden met als gevolg dat eddy tussende grappende heren zat, terwijl esther probeerde de kwakende dames te negeren terwijl ze genoot van het mooie uitzicht over de stad.
Dit keer had de onsen gelukkig geen rotte eirenlucht dusalles wat nog aan onze twee reizigers te ruiken viel weekte langzaam los.
Compleet schoon en gerimpeld begaven ze zich elk weer opo het droge en werd de smakelijkelunchuiteraard met stokjes naar binnen gewerkt.
Vervolgens begaven we ons richting het station, en nu we wisten hoe we moesten lopen was de afstand natuurlijk gelopen in de helft van de tijd.
Eenmaal aangekomen op het station dachten we nog net eetreiin te kunnen ahlen die naar onze volgende bestemming zou gaan Fukuoka, weer terug om vandaaruit door te reizen.
Met volle bepakking renden we door het station o de trein nog te kunnen halen. Maar met die volle bepakking lag de topsnelheid iets lager dan we gewned zijn van twee fitte jonge lui. Net te laat stapten we ghet perron open zagen d etrein vertrekken...Jammer.
Dan maar 30 minuten rondhangen op het perron.Genoeg tijd om de drankenautomaat eens te bekijken.
Voor Esther een warme choco (ja hoor in blik uit de automaat)en voor eddy die experimenteel bezig was een loei warme limo.. Ja.. wel beetje raar,maar toch wel prima te doen.
MEt onze drankjes inde hand stonden we ristig te wachten op de volgende trein toen een hele reeks schoolkinderen et begeleiding naast ons kwam staan. De meester riep dat ze in 4 rijen moesten gaan staan (vermoedleijk naar alphabeto.i.d.)
Maar de verwachte militaire achtige reacties van de kinderen blee fuit. Rustig sjokten ze naar hun plekje om hun tassen neer te gooien, en om binnen tweeminuten completechaos te creeeren om hen heen. Het moge duidelijk zijn, het waren pubers. Blijkbaar hebben landsgrenzen geen invloed op hormonaal beinvloede koters en gedragen deze zich op elk continent identiek.
Na een treinreis van ander half uur stapten we uit in Fukuoka. Blindelings vonden weonze weg naar ons hostel en hadden maar barndende vraag.`al iets gehoord over de portomonee??`.. Helaas..Maar hijzou wel even bellen..
15 minuten draaide de bureaucratische molen aan de andere kant van de lijn voor een antwoord... Nogmaals Helaas!
Blijkbaar zijn japanners niet te generalizeren (de stelling: `alle japanners zijn eerlijk lief en knuffelbaar`)en is onze portomonee voor goed met de noorderzon vertrokken.
Spijtig maar we overleven het wel.
Vervolgesn een verfrissende douche en even wat eten inde woonkamer van het hostel. Hier liepen we nog twee studiereis genoten van Etsher tegen het lijf: Paul en Jeroen.
Van hen hoorden we waar we Engelstalige boeken konden kopen in de stad en besloten deze gelijk te gaan zoeken.
Ergesn op een 6e verdieping was de boekenwinkle al gesloten toen we er aankwamen, maar d espeelhal er boven was nog wel open (ongetwijfeld tot laat inde nacht, Japnner s zijn verslaafd aan spelletjes en gokken)
300 yen armer liepen E&E al snel naar buiten om een ander boekhandel te bezoeken (gespot tijden shet wandelen). En 30 minuten later konden zij zich dan ook trotse eigenaars noemen van een thriller met Sigund Freud als detective ... we zijn erg benieuwd.
Ondertussen proberen weook nog (onsuccesvol) een engeltalige versie van De japanse comic dr Slump te bemachtigen aangezien we hier hartelijk om hebben moeten lachen in ons vorige hostel. Doldwaze avonturen van een briljante maar wetenschapper die een miesjes robot bouwt, die in het normale dagelijkse leven de raarste dingen weet te beleven.
Saaie feitjes hier:
http://en.wikipedia.org/wiki/Dr._Slump
En afleveringen daar:
http://www.youtube.com/results?search_query=dr+slump+english&search_type=&aq=0&oq=dr+slump+eng
En toen naar huis, typen, en de boel afgesloten met een .
P.S. Familie Rodijk was om 14;45 op december niet thuis.. We zullen het later nog eens proberen..;)
-
05 December 2009 - 15:35
Esther Rozeboom:
Even voor de duidelijkheid de youtube filmpjes zijn lang niet zo grappig als het stripboek.. maar nog op zoek, en wie weet kunnen we het nog laten zien als we weer in NL zijn! -
06 December 2009 - 10:12
Jos En Marjo:
Hallo Ed en Esther.
Bedoelen jullie 14.45u NL of NI? Grappig om te lezen dat jullie op 6 december het thuisfront weer op de hoogte brengen van de striphelden Edsan en Essana, terwijl hier Sinterklaas zijn kadootjes op 5 december nog niet eens in een of andere hoek heeft gegooid. Net weer op de radio het unieke verhaal van SintNiklaas van Toon Hermans gehoord. Een hoogtepunt in de geschiedenis van het Nederlandse conferenciers-optreden. Althans zeker een stuk beter dan Theo Maassen, waar de jeugd het natuurlijk weer niet mee eens zal zijn. Mam/Marjo heeft weer wat lekkere speculaas gebakken. Dat gaan we nu, onder het genot van een lekkere Hollandse bak koffie en het leggen van een kaartje met Sjoerd en Ineke weer opmaken natuurlijk. Gr. J&M. en Herlud
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
