De eerste foto!

Zo zoetekauwen?? chocoladen letters al op?? waarschijnlijk moeten we toch echt kerstkransjes gaan eten als terug komen, omdat jullie alles al hebben opgemaakt...
Nouja.. hier hebben we ongetwijfeld dingen gegeten die de meeste van jullie nog nooit hebben gegeten.. dat zal onze wraak zijn!

Maar goed, onze trouwe lezers zullen natuurlijk het verhaal van vandaag willen lezen.. Nou daar komt ie!!

Eerst maar eens flink uitslapen. Wat is een vakantie immers zonder uitslapen!??
Toen alle anderen van onze dormitory eindelijk weg waren rolden wij ook maar eens uit bed.
Vandaag gaan we de tuinen en het kasteel van Okayama bezoeken.
Uiteraard begon onze reis weer met een trein reis, en om dit keer niet weer een langzame trein te nemen zoals gisteren, gingen we naar het hoofdstation en namen een shinkansen.
De shinkansen is een soort super sneltrein die over een speciaal (minder bochtig) spoor rijdt en we zouden er dus zeer snel moeten zijn. Maar het zou geen avontuur zijn als we het neit mis hadden... Het was de stopshinkansen.. en stopte dus op alle tussnegelegen stations.. in plaats van 20 minuten duurde het nu ongeveer 45 minuten..
Naja.. dan maar boekjes lezen... En voor het eind van de reis was er alweer een boekje versleten.

Rustig stapten we uit de altijd comfortabele trein en stapten door de hoofdstraat op ons doel af. Plots viel ons oog op de vlag van amsterdam in een winkelstraat en onze nieuwsgierigheid was geboren. Helaas was er verder weinig hollands te ontdekken.. via wat andere weggetjes bereikten we dan ons eerste doel van de dag, Okayama Castle.
Aangezien het een doordeweekse dag was, was het vandaag super rustig rondomn het kasteel.. Bij de laatste poort aangekomen stodn er een manntje in een vel hestje en vroeg ons. `Would you like a small tour?? It is free!` De hollanders in ons werden wakker en dachten kom maar op! Ondanks dat de tour zich meermalen excuseerde voor zijn Engels was hij priam te verstaan en vertelde over het ontstaan van het kasteel, en hoe de familie die het gebouwd had werd verbannen naar een eiland nadat ze verslagen waren in een oorlog op het vaste land van Japan.
Het kasteel was overigens niet gebouwd om in te wonen (net als alle andere kastelen van de grote steden in japan), wonen doe je natuurlijk in de `mansions` die dichtbij en in de spectaculaire tuinen staan. Het kasteel heeft enkel symbolische waarde en zo iets bouw je om iedereen te laten zien hoe rijk en hoeveel macht je wel niet hebt in de regio. Kortom een verwezelijking van je ego. Vandaar wandel je ook rustig naar de 2e of 3e verdieping wanneer je verslagen bent (en dus je eer verloren) en pleegt daar sepuku / harikiri. Blijkbaar was de laatste van de verbannen familie dat vergeten, of had net de vloeren op die verdiepingen in de was gezet ofzo..

In iedergeval leek het ons wel mooi het kasteel dan ook eens van binnen te bekijken enstapten rustig naar binnen.. trokken de grote portomonee .. en .. liepen weer naar buiten.. niet genoeg yens in de portomonee.. Het was 3 uur.. en om 5 uur gingen ozwel het kasteel als de tuinen dicht!.. Poep.. uitgeslapen, langzame trein.. zou het rustige begin van d edag nu onze hele middag verpesten, alleen omdat die jappanners zo vroeg naar huis willen??
Grrrr... snel op zoek naar een pinautomaat.. snel terug in de richting het station.. 4 kruisingen verder nog steeds geen teken van een pinautomaat..
Op de kaart stonde wel een paar banken.. Deze waren onze beste gok..
Bank 1 zat dicht
Bank 2 accepteerde onze pas niet
Bank 3 accepteerde onze pas ook niet!
En de kolk tikte rustig door....

In haar oogzoek zag esther een SevenEleven. Studiereis ervaring leerde dat deze altijd een pinautomaat binnen hebben staan die geschikt is voor buitenlandse passen. Snel naar binnen...
Schuifdeuren door, links niets, rechts niets... Gek werden we..
DAAR! verscholen in de hoek achter een kleine stellage.. onze redding.. .
Wat vingervlugge toetsendrukken verder was de portomonee weer gevuld en stapten we toch nog enigszins gehaast de deur weer uit richting het kasteel.

Met nog ander half uur te gaan voor de tuinen en het kasteel dicht ging stapten we het kasteel binnen.De tentoonstelling begon op de zesde verdieping, met een mooi uitzicht, gevolgd door de 5e met een iets midner mooi uitzicht. Op vloer 4 veel dingeni n het japans, dus konden we weinig van zeggen.. Op vloer 3 stonden samurai kleding uitgestald, altijd leuk om naar te apegapen. En op vloer 2 lagen de bijbehorende zwaarden.
Hier viel ook Eddys oog op een bordje waar op stond dat je gratis kon laten omkleden in traditionele japanse kledij. Uiteraard voelden wij ons als Hollanders aangesproken door het woord gratis en maakten graag gebruik van de mogelijkheid.
De foto van het resultaat staat al verstopt op de website (waarschijnlijk hieronder, of bij het vorige verslag). Hiermee moet toch de fotolust van de bezoekers enigszins gestild zijn. Een echte fotoserie zal pas bij terugkomst thuis worden getoond!
Afsluitend, op vloer 1 was uiteraard de giftshop... erg traditioneel ;)

Bij het lopen van het kasteel naar de tuinen nog de lokale pop/rock band gespot die voorhet kasteel op de foto ging. UIteraard waren deze compleet met fout begin jaren tachtig glamrock haar. (groot opgefohned, en uiteraard niet de originele haarkleur voor een jappanner, niets extreems maar voldoende omin het oog te springen. De echte durfals qua haarkleur zijn hier de omas die soms met fout paars of belachelijk blauw op de proppen komen)

Vervolgens snel door naar de tuinen. Het begon al licht te schemeren, maar toch nog prima kunnen geniten van de traditionele japanse tuin. UIteraard was deze compleet met bruggetjes, grind-eilandjes, en een boel hongerige koi-karpers die precies wisten waar het voer verkocht werd. Via een groot omroep systeem werd ons vrij duidelijk gemaakt wanneer de sluitingstijd was, uiteraard nog steeds 5 uur, en voor de zekerheid wer nog een mannetje op een fiets het park rondgestuurd of we het wel hadden gehoord. Jah jah.. nu weten wel.

Netjes op het laatste moment het park uitgeglipt en toen maar weer eens richting het station wandelen.UIetraard via het o verdekte winkelcentrum waar allerlei zooi te koop is.
En dit keer kwamen we zelfs nog langs een echte heren kapper! Aangezien Esther al een tijdje aan het zueren was dat Eddy zijn wilde haren moest verliezen, maar dan weer niet zijn krullen.. want zo lang, dat kon toch echt niet.. (denk matje en haar tot zijn ogen)
OK OK, ik ga wel naar binnen.. Eddy nam plaats ind eluxe kappers steol en Esther ging op de bank er achter zitten, met alle mannenlectuur voor bij de kapper. Denk hierbij vooral aan vrouwen met weinig kleren, `dure auto`- bladen zijn blijkbaar niet zo in trek.

Er was drie man personeel in de zaak. De baas (kaal, nooit goed bij een kapper), een mannelijke en een vrouwlijke assistent. Elke keer asl er een klant binnen kwam werden ze begroet met 2 zinnen, die eerst door de baas werd gezegd, en vervolgens herhaald door de assistenten. Bij het verlaten was het hetzelfde verhaal, maar dan met 1 zin.. Allemaal een beetje raar.. Maar goed...
De vrouwelijke assistent deed het scheren.. die hebben we laten schieten.
De baas knipt het haar nagenoeg droog, en super snel. Eddy had dan ook zijn twijfels of `edward scissorhands` (zie http://www.imdb.com/title/tt0099487/) wel goed wist hij aan het doen was. Maar toen de tijd verstreek leek het er steeds meer op.. en het eind resultaat zag er toch prima uit. De laatste puntjes liet hij over aan zijn mannelijke assistent.
De mannelijke assisiten deed het wassen en het uitscheren van de nek, uiteraard met kappersmes.. (superglad).. een kleine 1600 yen stonden we weer buiten en was eddy weer netjes en verzorgd.... Hij heeft nog 2 weken om weer een wilde onverzorgde look te kweken voor terugkomst.

Vervolgens terug met de trein naar Hiroshima waar we op de kaart een uitgaans / restaurant gebied hadden ontdekt. Was wel een eindje lopen, maar we hoopten dat het de moeite waard zou zijn. Flink doorstappen en we waren er dan ook al snel.. Overal restaurants die we niet helemaal vertrouwden of die vol / of helemaal eeg waren..
Eigenlijk waren we een beetje besluiteloos. Maar toen spotten we ergens iets wat leek op BBQ. Het was dan ook verscholen in een kelder van een gebouw, maar wie lekker wil eten moet nou eenmaal een gok wagen.
Bij binnenkomst keek de gastheer / kok / afwasser / gepensioneerde een beetje moeilijk omdat hij al op zijn teenslippers aanvoelde dat wij geen japans konden.

Er waren een stuk of 10 zitplekken aan de wat groot uitgevallen bar, en in de vitrine op de bar lagen verschillende stokjes. Netjes plaats genomen naast het japanse gezin dat er zat, en blijkbaar genoot van de maaltijd. We bestelden met handen en voeten wat sake, uiteraard koud.. en overlegden hoe we het gingen aanpakken...
Toen het oude baasje ons ohoopvol aankeek stond eddy op en liep naar de vitrine en wees verschillende stokjes aan. Het liep gesmeerd.. het baasje pakte de stokjes en mikte ze langzaam aan op de bbq, waardoor wij rustig elke keer een ander spiesje kregen..
Later herhaalde etsher het trucje.. en aten we lekker door..
Misschien is het niet helemaal goedkoop bedachten we.. en vroegen met pen en papier wat het bedrag was van wat we hadden gegeten.. iets meer dan 6000 yen.. zelf gokten we die avond op een max van 5000 yen.. maar het smaakte ons goed en besloten nog 2 stokjes te bestellen om het af te leren.Het smaakt goed, en uiteraard hebben we dat met alle mogelijke gebaren laten weten.. Aan het einde van de avond waren we goede vrienden met het baasje en stapten met een zeergrote glimlach en een gaatje in de portomonee weer naar buiten.

De avond afgelsoten met een wandeling door het peace park en een klien telefoontje naar het thuisfront van de familie rodijk. (dit keer wel thuis).

Zo.. dat was het dag verslag van gisteren.. nu nog tijd zien te vinden voor die van vandaag!

E&E